http://attackofthequasars.wordpress.com/
Γιατί τα είδα και ζήλεψα που είναι πιό ωραία κι έχουν πιό ωραία γραμματάκια και κάτι κουμπάκια για tags και κάτι άλλα τσιντσαντσον που μου τα εξήγησαν αλλά εγώ τίποτα δεν κατάλαβα ως γνωστόν...
Εκεί λοιπόν θα βρίσκομαι, σαν τρίχα μες στη σούπα.
Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2008
Για μια στιγμή...
...μου ήρθε να αλλάξω τον τίτλο σε "τι εστί αγάπη;" με εικόνα από το προϊστορικό 'Love is...' και να ζητάω από τους φίλους να γράψουν στο λεύκωμά μου.
Για μια στιγμή είπα. Τι μουτζώνεις;
Για μια στιγμή είπα. Τι μουτζώνεις;
Μήπως να ζητήσω να μου κολλάνε βαρέα;
Εκεί που κάθομαι -σχετικά- ήρεμη και κάνω τη δουλειά μου, τσουπ! εμφανίζεται ο πρώην εργαζόμενος της αφεντικίνας, που έχει την τάση να περνάει από το γραφείο όποτε τον παίρνει από κάτω. Και επειδή το αφεντικό συνήθως λείπει, εκείνος κάθεται εδώ, πίνει τον καφέ που του φτιάχνω με απίστευτα μικρές γουλίτσες, καπνίζει τον καπνό μου και ή κάθεται με σκυμμένο το κεφάλι κι εμένα με πιάνει ένα κάτιτις, ή μου λέει μαλακίες, οπότε με πιάνουν δύο κατιτιά.
Σήμερα ήτανε μάλλον στη manic φάση του μανιοκαταθλιπτικού του κύκλου και είχε όρεξη για κουβέντα. Αυτό σημαίνει ότι μου μιλούσε επί μιάμιση ώρα για τον Καστανέντα ενώ εγώ προσπαθούσα να δουλέψω χωρίς να ακούω και κρατώντας τη γλώσσα μου να μην πω τίποτα (γιατί μετά δεν σκάει ΠΟΤΕ).
Αυτός έκανε τις εξωτερικές εργασίες πριν έρθω εγώ στη δουλειά, μετά ακολούθησε ένα μεγάλο αστέρι, και τώρα πιά χρησιμοποιούμε κούριερ. Ο πρώτος, ας τον πούμε Κ., είναι ξερακιανός με λουκ serial killer. Δεν έτυχε να δουλέψουμε μαζί αλλά τον τρώω στη μάπα όταν περνάει "να πει ένα γεια".
Ο δεύτερος, ας τον πούμε Σ., Ήταν παρανοϊκός με σύνδρομο καταδίωξης. Την ημέρα που παραιτήθηκε από τη δουλειά, μου έλεγε (ουρλιάζοντας) ότι κάποιος του έχει βάλει κοριό στο κινητό του γιατί όταν πίνει τον καφέ του έξω λέει "κακά πράγματα για την κυβέρνηση". Όταν άρχισε να τσιρίζει ότι εγώ του έβαλα τον κοριό, την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια από το γραφείο για έναν καφέ κι άφησα το αφεντικό να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Λίγο καιρό πριν, ο ίδιος άνθρωπος μου έλεγε ότι "η θεωρία της εξέλιξης είναι απλά θεωρία. Γιαυτό την λένε θεωρία. Γιατί δεν υπάρχουν στοιχεία. Ενώ υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι ο πολιτισμός των Ίνκας δημιουργήθηκε από εξωγήινες παρουσίες" και μετά συνέχιζε ακάθεκτος με αποσπάσματα του Καστανέντα και άλλα δικά του για να με πείσει για διάφορα (όπως ότι οι γκέι δεν είναι άνθρωποι και ότι υπάρχουν εξωγήινοι στην Αθήνα).
Η αντίδρασή μου ήταν να κοιτάω την οθόνη του υπολογιστή μου, να γνέφω και να κρατάω το στόμα μου σφιχτά κλειστό, αφού τη μια φορά που άρχισα να μιλάω, τον έβρισα, του είπα ότι είναι κρίμα που θα κάνει παιδιά και του απαγόρευσα να μου ξαναμιλήσει για οτιδήποτε δεν έχει να κάνει με τη δουλειά. Χα! Όπως θα φανταστεί κανείς, δεν αποθαρρύνθηκε καθόλου από το να συνεχίζει να μιλάει, οπότε έκανα το ζζζζζζζζεεεεεννννννννν μου και σκεφτόμουνα πεταλουδίτσες, λουλουδάκια, μικρά σπίτια στο λιβάδι και άλλα τέτοια.
Λες να είναι η δουλειά; Άμα αρχίσω να σας παραθέτω αποσπάσματα από Καστανέντα, φωνάξτε παρακαλώ τους ειδικούς να με χώσουν μέσα.
Σήμερα ήτανε μάλλον στη manic φάση του μανιοκαταθλιπτικού του κύκλου και είχε όρεξη για κουβέντα. Αυτό σημαίνει ότι μου μιλούσε επί μιάμιση ώρα για τον Καστανέντα ενώ εγώ προσπαθούσα να δουλέψω χωρίς να ακούω και κρατώντας τη γλώσσα μου να μην πω τίποτα (γιατί μετά δεν σκάει ΠΟΤΕ).
Αυτός έκανε τις εξωτερικές εργασίες πριν έρθω εγώ στη δουλειά, μετά ακολούθησε ένα μεγάλο αστέρι, και τώρα πιά χρησιμοποιούμε κούριερ. Ο πρώτος, ας τον πούμε Κ., είναι ξερακιανός με λουκ serial killer. Δεν έτυχε να δουλέψουμε μαζί αλλά τον τρώω στη μάπα όταν περνάει "να πει ένα γεια".
Ο δεύτερος, ας τον πούμε Σ., Ήταν παρανοϊκός με σύνδρομο καταδίωξης. Την ημέρα που παραιτήθηκε από τη δουλειά, μου έλεγε (ουρλιάζοντας) ότι κάποιος του έχει βάλει κοριό στο κινητό του γιατί όταν πίνει τον καφέ του έξω λέει "κακά πράγματα για την κυβέρνηση". Όταν άρχισε να τσιρίζει ότι εγώ του έβαλα τον κοριό, την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια από το γραφείο για έναν καφέ κι άφησα το αφεντικό να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Λίγο καιρό πριν, ο ίδιος άνθρωπος μου έλεγε ότι "η θεωρία της εξέλιξης είναι απλά θεωρία. Γιαυτό την λένε θεωρία. Γιατί δεν υπάρχουν στοιχεία. Ενώ υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι ο πολιτισμός των Ίνκας δημιουργήθηκε από εξωγήινες παρουσίες" και μετά συνέχιζε ακάθεκτος με αποσπάσματα του Καστανέντα και άλλα δικά του για να με πείσει για διάφορα (όπως ότι οι γκέι δεν είναι άνθρωποι και ότι υπάρχουν εξωγήινοι στην Αθήνα).
Η αντίδρασή μου ήταν να κοιτάω την οθόνη του υπολογιστή μου, να γνέφω και να κρατάω το στόμα μου σφιχτά κλειστό, αφού τη μια φορά που άρχισα να μιλάω, τον έβρισα, του είπα ότι είναι κρίμα που θα κάνει παιδιά και του απαγόρευσα να μου ξαναμιλήσει για οτιδήποτε δεν έχει να κάνει με τη δουλειά. Χα! Όπως θα φανταστεί κανείς, δεν αποθαρρύνθηκε καθόλου από το να συνεχίζει να μιλάει, οπότε έκανα το ζζζζζζζζεεεεεννννννννν μου και σκεφτόμουνα πεταλουδίτσες, λουλουδάκια, μικρά σπίτια στο λιβάδι και άλλα τέτοια.
Λες να είναι η δουλειά; Άμα αρχίσω να σας παραθέτω αποσπάσματα από Καστανέντα, φωνάξτε παρακαλώ τους ειδικούς να με χώσουν μέσα.
Μωβ
Εχτές κατάφερα πάλι να τσακίσω το γόνατό μου σε μια ξύλινη καρέκλα. Το γόνατο είναι δεύτερο στη λίστα μου των χειρότερων σημείων να χτυπήσεις (πρώτο είναι το μικρό δαχτυλάκι σε γωνίες).
Μέχρι εχτές το βράδυ, το χρώμα του ήταν κανονικό. Το πρωί ήταν σκούρο κόκκινο (aka μπουρδελί) και μέχρι το μεσημέρι πάω στοίχημα ότι θα είναι ΜΩΒ. Όταν αποχρωματιστεί και φαίνεται μπλε, θα είμαστε σε καλό δρόμο.
Πώς λέμε accident prone στα ελληνικά; xD
Μέχρι εχτές το βράδυ, το χρώμα του ήταν κανονικό. Το πρωί ήταν σκούρο κόκκινο (aka μπουρδελί) και μέχρι το μεσημέρι πάω στοίχημα ότι θα είναι ΜΩΒ. Όταν αποχρωματιστεί και φαίνεται μπλε, θα είμαστε σε καλό δρόμο.
Πώς λέμε accident prone στα ελληνικά; xD
Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2008
Χοληστερίνη, τρανσαμινάσες και άλλα τέτοια αγχωτικά
Δεν πρέπει να είμαι η μόνη που με αγχώνουν όλες αυτές οι λέξεις. (Πιθανόν να μην υπάρχουν καν και να τις κατεβάζουν από το μυαλό τους οι γιατροί για να πάρουν πίσω το αίμα τους επειδή βγάζουνε τα μάτια τους 143 χρόνια στα πανεπιστήμια και μετά δουλεύουν συνέχεια.)
Άνοιξα τον φάκελο με τα αποτελέσματα των αιματολογικών μου εξετάσεων με τέτοια τρομάρα, λες και περίμενα ένα τεράστιο FAILED! με κόκκινα γράμματα. Απ' ότι φαίνεται, όλα τα στοιχεία μου ήταν μέσα στις φυσιολογικές τιμές. Ανακούφιση.
Αυτό που με τρώει είναι ότι, ότι και να λέει το χαρτί για τα τριγλυκερίδιά μου, εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ τώρα. Κι άμα δεν φταίνε αυτά, τι σκατά φταίει; Αν εξαιρέσω το γεγονός ότι έπρεπε να πληρώσω €164 επιπλέον, γιατί κάποια στοιχεία δεν τα κάλυπτε το ταμείο, πέρασα τις εξετάσεις με ιπτάμενα χρώματα (χαρ, χαρ, χαρ flying colours).
Ίσως γιατί (παρά-) σκέφτομαι ότι αν ήμουν χαρακτήρας σε βιβλίο, θα ήμουν δευτερεύων χαρακτήρας. Αν ήμουν χαρακτήρας σε ταινία - σήριαλ, θα ήμουν κομπάρσος στο Extras.
Πρέπει να συνεχίσω να προσπαθώ να διαχωρίζω τη ζωή μέσα στο κεφάλι μου από την πραγματικότητα. Ουφ!
Άνοιξα τον φάκελο με τα αποτελέσματα των αιματολογικών μου εξετάσεων με τέτοια τρομάρα, λες και περίμενα ένα τεράστιο FAILED! με κόκκινα γράμματα. Απ' ότι φαίνεται, όλα τα στοιχεία μου ήταν μέσα στις φυσιολογικές τιμές. Ανακούφιση.
Αυτό που με τρώει είναι ότι, ότι και να λέει το χαρτί για τα τριγλυκερίδιά μου, εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ τώρα. Κι άμα δεν φταίνε αυτά, τι σκατά φταίει; Αν εξαιρέσω το γεγονός ότι έπρεπε να πληρώσω €164 επιπλέον, γιατί κάποια στοιχεία δεν τα κάλυπτε το ταμείο, πέρασα τις εξετάσεις με ιπτάμενα χρώματα (χαρ, χαρ, χαρ flying colours).
Ίσως γιατί (παρά-) σκέφτομαι ότι αν ήμουν χαρακτήρας σε βιβλίο, θα ήμουν δευτερεύων χαρακτήρας. Αν ήμουν χαρακτήρας σε ταινία - σήριαλ, θα ήμουν κομπάρσος στο Extras.
Πρέπει να συνεχίσω να προσπαθώ να διαχωρίζω τη ζωή μέσα στο κεφάλι μου από την πραγματικότητα. Ουφ!
Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2008
Δεύτερο εγκεφαλικό
Διάβαζα ήρεμη κάποια παλιά κείμενα στο http://blog.dontkissthefrog.net και πέτυχα ένα για το γαμω-eject (http://blog.dontkissthefrog.net/2007/06/17/eject/). Ακολουθώ το link εδώ: http://dilated.weekendgeeks.gr/?p=230 διαβάζω το ωραιότατο κείμενο και μετά το μάτι μου πέφτει στο πρώτο σχόλιο...
Στην αρχή λέω... οκ. Πλάκα θα είναι. Ζεεεεεεεεενννννν, εισπνοήεκπνοήεισπνοήεκπνοή. Δεν μπορεί να είναι αληθινό. Και μετά μπήκα στο συνηθισμένο mode αντιμετώπισης των λαδέμπορων αυτών. Δεν φταίω. Είναι αντανακλαστικό.
Φαύλος κύκλος. Άλλη μια περίπτωση "αυγού-κότας". Το λοβοτομημένο κοινό ζητάει τις μασέλες των Scorpions και την κλαψομουνιά των Πυξλαξικοκατσιμιχαίων ή οι βαριεστημένοι και άχρηστοι διοργανωτές πάνε για τα εύκολα λεφτά;
Μετά τις εμπειρίες μου από τις εγχώριες 'διοργανώσεις' στράφηκα στον συναυλιακό τουρισμό. Για τα συγκροτήματα εκείνα που, όπως φαίνεται, δεν έχουμε δικαίωμα να χαρούμε εδώ.
Για να το σκεφτώ λίγο... Μούμπλεμούμπλε... Ναι. Εδώ τα εισητήρια είναι συνήθως ακριβά (ως πολύ ακριβά), ο χώρος είναι (9 στις 10) ΣΚΑΤΑ*, ο ήχος έχει ποιότητα mp3, τα συγκροτήματα είναι τα ίδια και τα ίδια, οι ίδιοι μαλάκες είναι απ' έξω και τα σπάνε, κάποιος θα κάνει κάποια χοντράδα, θα πρέπει να ξοδέψεις 4 ώρες στο μποτιλιάρισμα στο πήγαινε και το έλα, και, και, και... θα μπορούσα να συνεχίσω ώωωωρες έτσι.
*Σε σημείο που έχουμε καταλήξει να μην ζητάμε ούτε τα βασικά, όπως (έστω και σχετικά) καθαρές τουαλέτες (ή έστω και ένα φωτάκι στις χημικές για να βλέπεις την τρύπα), στοιχειώδη εξαερισμό, εύκολη πρόσβαση, αίσθηση ασφάλειας και άλλα τέτοια ασήμαντα. Μας αρκεί λοιπόν να βγει ο καλλιτέχνης και να τελειώσει η συναυλία χωρίς διακοπή. Αυτό είναι επιτυχία!
Αποφάσισα λοιπόν ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις, θα σταματήσω να πηγαίνω στις κουραδοδιοργανώσεις τους. Γιατί είναι ντροπή. Γιατί κάθε φορά που πληρώνω τα ευρουλάκια που μου ζητάει ο κάθε ένας για να κάνει την αρπαχτή του, νιώθω μια τεράστια αόρατη μούτζα να βγαίνει από τον ουρανό (η μοναδική σχέση μου με το θεϊο) και να με γεμίζει αηδία.
Περιγραφή από την καλύτερη διοργάνωση που έχω ζήσει θα ακολουθήσει. Τώρα δεν γίνεται. Πρέπει να δοκιμάσω το χαμόγελο και το σήκωμα των χεριών για να ηρεμήσω.
Στην αρχή λέω... οκ. Πλάκα θα είναι. Ζεεεεεεεεενννννν, εισπνοήεκπνοήεισπνοήεκπνοή. Δεν μπορεί να είναι αληθινό. Και μετά μπήκα στο συνηθισμένο mode αντιμετώπισης των λαδέμπορων αυτών. Δεν φταίω. Είναι αντανακλαστικό.
Φαύλος κύκλος. Άλλη μια περίπτωση "αυγού-κότας". Το λοβοτομημένο κοινό ζητάει τις μασέλες των Scorpions και την κλαψομουνιά των Πυξλαξικοκατσιμιχαίων ή οι βαριεστημένοι και άχρηστοι διοργανωτές πάνε για τα εύκολα λεφτά;
Μετά τις εμπειρίες μου από τις εγχώριες 'διοργανώσεις' στράφηκα στον συναυλιακό τουρισμό. Για τα συγκροτήματα εκείνα που, όπως φαίνεται, δεν έχουμε δικαίωμα να χαρούμε εδώ.
Για να το σκεφτώ λίγο... Μούμπλεμούμπλε... Ναι. Εδώ τα εισητήρια είναι συνήθως ακριβά (ως πολύ ακριβά), ο χώρος είναι (9 στις 10) ΣΚΑΤΑ*, ο ήχος έχει ποιότητα mp3, τα συγκροτήματα είναι τα ίδια και τα ίδια, οι ίδιοι μαλάκες είναι απ' έξω και τα σπάνε, κάποιος θα κάνει κάποια χοντράδα, θα πρέπει να ξοδέψεις 4 ώρες στο μποτιλιάρισμα στο πήγαινε και το έλα, και, και, και... θα μπορούσα να συνεχίσω ώωωωρες έτσι.
*Σε σημείο που έχουμε καταλήξει να μην ζητάμε ούτε τα βασικά, όπως (έστω και σχετικά) καθαρές τουαλέτες (ή έστω και ένα φωτάκι στις χημικές για να βλέπεις την τρύπα), στοιχειώδη εξαερισμό, εύκολη πρόσβαση, αίσθηση ασφάλειας και άλλα τέτοια ασήμαντα. Μας αρκεί λοιπόν να βγει ο καλλιτέχνης και να τελειώσει η συναυλία χωρίς διακοπή. Αυτό είναι επιτυχία!
Αποφάσισα λοιπόν ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις, θα σταματήσω να πηγαίνω στις κουραδοδιοργανώσεις τους. Γιατί είναι ντροπή. Γιατί κάθε φορά που πληρώνω τα ευρουλάκια που μου ζητάει ο κάθε ένας για να κάνει την αρπαχτή του, νιώθω μια τεράστια αόρατη μούτζα να βγαίνει από τον ουρανό (η μοναδική σχέση μου με το θεϊο) και να με γεμίζει αηδία.
Περιγραφή από την καλύτερη διοργάνωση που έχω ζήσει θα ακολουθήσει. Τώρα δεν γίνεται. Πρέπει να δοκιμάσω το χαμόγελο και το σήκωμα των χεριών για να ηρεμήσω.
Εγκεφαλικό
Διάβασα κάπου ότι αν νομίζεις ότι κάποιος έχει πάθει εγκεφαλικό, πρέπει να του ζητήσεις να σηκώσει τα χέρια του στο ύψος των ώμων (τύπου ζόμπι) και να χαμογελάσει. Υποτίθεται ότι μόλις έχεις πάθει εγκεφαλικό δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Μπορεί να είναι κοτσάνα. Πρέπει να ρωτήσω τη γιατρό μου. Μέχρι τότε, πιάνω τον εαυτό μου να το κάνω αρκετές φορές την εβδομάδα. Ψυχαναγκαστική ΚΑΙ υποχονδρική λοιπόν; Δεν ξέρω. Κάποια πράγματα που κάνω μου φαίνονται ύποπτα...
Καμιά φορά, εκεί που περπατάω, ξαφνικά νομίζω ότι μπορεί να ξεχάσω να περπατάω. Και καθώς αυτό με αγχώνει γιατί νομίζω ότι μπορεί να πέσω, κάνω στάση και το σκέφτομαι λιγάκι: "αριστερό, δεξί, αριστερό..." Οκ. Συνεχίζω μετά. Αλλά είναι πολύ περίεργο τη στιγμή που συμβαίνει.
Νομίζω ότι έχει να κάνει με το πόσο σκέφτομαι αυτό που κάνω. Δηλαδή, άμα σκέφτομαι άλλα πράγματα και περπατάω, όλα εντάξει. Άμα συγκεντρωθώ στα πόδια μου ή στο πώς περπατάω... συμβαίνει το προαναφερόμενο. Οπότε σ' εκείνη τη φάση, μετά τη στάση, προσπαθώ να πείσω τον εγκέφαλό μου να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο εκτός από τα πόδια μου. Η σκέψη που με φρικάρει εκείνη τη στιγμή είναι να μη μου συμβεί καμιά φορά με την ανάσα ή τον χτύπο της καρδιάς μου. xD
Επίσης περνάω αρκετή ώρα τη νύχτα στο κρεββάτι, παρακολουθώντας το δέρμα των χεριών μου. Τις μικρές ενώσεις και τις κυψελίτσες που φαίνονται και πόσο διαφορετικά δείχνουν αν έχω μόλις βάλει κρέμα χεριών. Το καλύτερο είναι άμα έχω χτυπήσει πουθενά και έχω μελανιά ή πληγή-κακαδάκι. Πσσςςς! Ώρες χαζέματος!
Μετά, είναι η μνήμη... Αυτό το πράγμα δηλαδή είναι μεγάλη πληγή. Το ότι δεν θυμάμαι τίποτα. Σουρωτήρι! Οι μνήμες που είναι πρόχειρες για ανάσυρση είναι όλο κάτι άχρηστα του τύπου "σε ποιά υπόθεση η Jenifer Walters aka She-Hulk έχει δίκη με τον Spiderman", "πώς μυρίζει το δεύτερο βιβλίο Dirk Gently", "μμμμχμμχμμμμχμχχχχμμΜΜΜΜ*" (*μελωδία άσχετου κομματιού ή διαφήμισης των 80s)... Κάτι τέτοια. Τα υπόλοιπα εξατμίζονται. Ονόματα, αριθμοί, ημερομηνίες... Όλα.
Μήπως το έχω πάθει ήδη;
Καμιά φορά, εκεί που περπατάω, ξαφνικά νομίζω ότι μπορεί να ξεχάσω να περπατάω. Και καθώς αυτό με αγχώνει γιατί νομίζω ότι μπορεί να πέσω, κάνω στάση και το σκέφτομαι λιγάκι: "αριστερό, δεξί, αριστερό..." Οκ. Συνεχίζω μετά. Αλλά είναι πολύ περίεργο τη στιγμή που συμβαίνει.
Νομίζω ότι έχει να κάνει με το πόσο σκέφτομαι αυτό που κάνω. Δηλαδή, άμα σκέφτομαι άλλα πράγματα και περπατάω, όλα εντάξει. Άμα συγκεντρωθώ στα πόδια μου ή στο πώς περπατάω... συμβαίνει το προαναφερόμενο. Οπότε σ' εκείνη τη φάση, μετά τη στάση, προσπαθώ να πείσω τον εγκέφαλό μου να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο εκτός από τα πόδια μου. Η σκέψη που με φρικάρει εκείνη τη στιγμή είναι να μη μου συμβεί καμιά φορά με την ανάσα ή τον χτύπο της καρδιάς μου. xD
Επίσης περνάω αρκετή ώρα τη νύχτα στο κρεββάτι, παρακολουθώντας το δέρμα των χεριών μου. Τις μικρές ενώσεις και τις κυψελίτσες που φαίνονται και πόσο διαφορετικά δείχνουν αν έχω μόλις βάλει κρέμα χεριών. Το καλύτερο είναι άμα έχω χτυπήσει πουθενά και έχω μελανιά ή πληγή-κακαδάκι. Πσσςςς! Ώρες χαζέματος!
Μετά, είναι η μνήμη... Αυτό το πράγμα δηλαδή είναι μεγάλη πληγή. Το ότι δεν θυμάμαι τίποτα. Σουρωτήρι! Οι μνήμες που είναι πρόχειρες για ανάσυρση είναι όλο κάτι άχρηστα του τύπου "σε ποιά υπόθεση η Jenifer Walters aka She-Hulk έχει δίκη με τον Spiderman", "πώς μυρίζει το δεύτερο βιβλίο Dirk Gently", "μμμμχμμχμμμμχμχχχχμμΜΜΜΜ*" (*μελωδία άσχετου κομματιού ή διαφήμισης των 80s)... Κάτι τέτοια. Τα υπόλοιπα εξατμίζονται. Ονόματα, αριθμοί, ημερομηνίες... Όλα.
Μήπως το έχω πάθει ήδη;
Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2008
wtf?
Σκεφτόμουνα πάλι. Είναι λίγο δύσκολο να πω από πού ξεκινάει η σκέψη. Το αυγό ή η κότα kind of thing...
Γιατί να είναι τόσο δύσκολο και τόσο επίπονο να αποκαλύψουμε τους εαυτούς μας; Μπα. Μαλακία ακούγεται αυτό. Μάλλον... Όχι. Δεν ξέρω πως να το πω. Κοτσάνα που δεν πρόσεχα στα μαθήματα. Μπορεί να είχα μάθει πως να γράφω και να βγάζω νόημα. Μπορεί να είχα μάθει κι άλλα χρήσιμα πράγματα come to think of it.
Άσε που σε φάσεις αρχίζω και σκέφτομαι στα αγγλικά. Άλλο και τούτο... Μπερδεύεσαι. Ξαφνικά ακούς κάτι ξενόγλωσσα και νομίζεις ότι βλέπεις ταινία χωρίς υπότιτλους. Πολύ αποσυντονιστική η κατάσταση.
Α. Το θέμα μου. Τι ήταν το θέμα μου; Ναι. Σωστά. Το 'γιατί;'.
Αναρωτιόμουνα λοιπόν γιατί κανείς να γράφει σε ένα blog; Και μην ακούσω μαλακίες του τύπου "συνδέεσαι με τον κόσμο", "αίσθηση κοινότητας" και άλλα τέτοια. Ναρκισσιστικό είναι. Οκ; Κάπου μέσα στο κεφάλι σου, άσχετοι, άγνωστοι άνθρωποι, ανοίγουν τον υπολογιστή τους και διαβάζουν τα όσα έγραψες -επειδή είχες άγχος και αϋπνία ή τα έξυνες στη δουλειά- και σκέφτονται "πωπωωω τι έξυπνος είναι!", "μα που το σκέφτηκε αυτό!", ή γελάνε ή σε θαυμάζουν ή σε βρίζουν.
Οκ. Εντελώς λογική ανάγκη. Να αισθανθείς ότι είσαι καλύτερος (από τους άλλους ή από το πόσο σκατά υποψιάζεσαι ότι είσαι). Αλλά μετά... μετά κάποιοι αισθάνονται την ανάγκη να δηλώσουν ότι αυτά που γράφουν "είναι ανούσια", "δεν έχουν σημασία" κ.ο.κ. και με ένα κλικ τα σβήνουν. Κι αυτό είναι ακόμα πιο ναρκισσιστικό από το να θες να αρέσεις - να είσαι αγαπητός - αστείος - πνευματώδης. Πάλι καλά που συχνά βρίσκεται κάποιος και σώζει κάποια κομμάτια.
Το θέμα μου... Πάλι έχασα το θέμα μου... Δεν θυμάμαι τι ήταν...
Γράφεις. Γράφω. Γράφουμε. Απλά για να γράψουμε. Εγώ δηλαδή, γιατί σίγουρα δεν γράφω για τους 0,00000000001 αναγνώστες μου. Κι αυτό καλύπτει κάποια διαννοητική ανάγκη. Κι όταν το κάνεις περνάς καλά. Και καμιά φορά, μπορεί να γίνει το απίστευτο και πραγματικά κάποιος να γελάσει με αυτό που έγραψες, ή να σκεφτεί λίγο παραπάνω, ή να του φτιάξεις τη μέρα, ή να του την χαλάσεις. Εσύ όμως έγραψες. Κι αυτό που είχες να πάρεις, το πήρες. Τελειώνει μόλις τελείωσες να πληκτρολογείς. Μετά όλο αυτό ανήκει κάπου αλλού. Όχι στη σελίδα. Σίγουρα όχι σε σένα.
Οπότε με ποιό δικαίωμα τα σβήνεις; Ε; Δεν είναι δικά σου. Δικά μου είναι. Δικά μας. Των αλλων.
Γιατί να είναι τόσο δύσκολο και τόσο επίπονο να αποκαλύψουμε τους εαυτούς μας; Μπα. Μαλακία ακούγεται αυτό. Μάλλον... Όχι. Δεν ξέρω πως να το πω. Κοτσάνα που δεν πρόσεχα στα μαθήματα. Μπορεί να είχα μάθει πως να γράφω και να βγάζω νόημα. Μπορεί να είχα μάθει κι άλλα χρήσιμα πράγματα come to think of it.
Άσε που σε φάσεις αρχίζω και σκέφτομαι στα αγγλικά. Άλλο και τούτο... Μπερδεύεσαι. Ξαφνικά ακούς κάτι ξενόγλωσσα και νομίζεις ότι βλέπεις ταινία χωρίς υπότιτλους. Πολύ αποσυντονιστική η κατάσταση.
Α. Το θέμα μου. Τι ήταν το θέμα μου; Ναι. Σωστά. Το 'γιατί;'.
Αναρωτιόμουνα λοιπόν γιατί κανείς να γράφει σε ένα blog; Και μην ακούσω μαλακίες του τύπου "συνδέεσαι με τον κόσμο", "αίσθηση κοινότητας" και άλλα τέτοια. Ναρκισσιστικό είναι. Οκ; Κάπου μέσα στο κεφάλι σου, άσχετοι, άγνωστοι άνθρωποι, ανοίγουν τον υπολογιστή τους και διαβάζουν τα όσα έγραψες -επειδή είχες άγχος και αϋπνία ή τα έξυνες στη δουλειά- και σκέφτονται "πωπωωω τι έξυπνος είναι!", "μα που το σκέφτηκε αυτό!", ή γελάνε ή σε θαυμάζουν ή σε βρίζουν.
Οκ. Εντελώς λογική ανάγκη. Να αισθανθείς ότι είσαι καλύτερος (από τους άλλους ή από το πόσο σκατά υποψιάζεσαι ότι είσαι). Αλλά μετά... μετά κάποιοι αισθάνονται την ανάγκη να δηλώσουν ότι αυτά που γράφουν "είναι ανούσια", "δεν έχουν σημασία" κ.ο.κ. και με ένα κλικ τα σβήνουν. Κι αυτό είναι ακόμα πιο ναρκισσιστικό από το να θες να αρέσεις - να είσαι αγαπητός - αστείος - πνευματώδης. Πάλι καλά που συχνά βρίσκεται κάποιος και σώζει κάποια κομμάτια.
Το θέμα μου... Πάλι έχασα το θέμα μου... Δεν θυμάμαι τι ήταν...
Γράφεις. Γράφω. Γράφουμε. Απλά για να γράψουμε. Εγώ δηλαδή, γιατί σίγουρα δεν γράφω για τους 0,00000000001 αναγνώστες μου. Κι αυτό καλύπτει κάποια διαννοητική ανάγκη. Κι όταν το κάνεις περνάς καλά. Και καμιά φορά, μπορεί να γίνει το απίστευτο και πραγματικά κάποιος να γελάσει με αυτό που έγραψες, ή να σκεφτεί λίγο παραπάνω, ή να του φτιάξεις τη μέρα, ή να του την χαλάσεις. Εσύ όμως έγραψες. Κι αυτό που είχες να πάρεις, το πήρες. Τελειώνει μόλις τελείωσες να πληκτρολογείς. Μετά όλο αυτό ανήκει κάπου αλλού. Όχι στη σελίδα. Σίγουρα όχι σε σένα.
Οπότε με ποιό δικαίωμα τα σβήνεις; Ε; Δεν είναι δικά σου. Δικά μου είναι. Δικά μας. Των αλλων.
Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008
Homage to a friend
Ένα αυγουστιάτικο βράδυ (πολύ ωραία αρχή ε;), κωλοβάραγα ασύστολα κάνοντας ηλίθια και ανούσια user-made tests σε ένα site το οποίο ευγνωμονώ για τις άπειρες ώρες χασομερήματος που μου έχει χαρίσει. Κάποια στιγμή, αφού είχα τελειώσει το test 'What kind of European cold beverage are you (WITH PICS!!!!)' και είχα αρχίσει να αισθάνομαι μια μικρή νύστα, σκέφτηκα να επαναλάβω μια διαδικασία που κάνω συχνά σε τέτοιου τύπου sites. Πήγα στη σελίδα των users για να κάνω browse τους έλληνες χρήστες που είχαν στο προφίλ τους τη λέξη 'atheist'.
Ομολογώ ότι είναι μια διαδικασία που μοιάζει λίγο με αυτήν που ακολουθώ όταν έχω νεύρα και κατάθλιψη όταν έχω περίοδο, δηλαδή: ανοίγω την ντουλάπα και βγάζω ένα παντελόνι που έχω εδώ και πολλάααααα χρόνια, και το δοκιμάζω για να επιβεβαιώσω ότι δεν μου κάνει για να νιώσω χειρότερα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή το πεδίο επέμενε να εμφανίζεται κενό. Εκείνη τη νύχτα όμως μου έβγαλε έναν χρήστη! Μέσ' στην τρελή χαρά (σαν να είχα χάσει 10 κιλά) έστειλα ένα μήνυμα εκτίμησης και αναγνώρισης.
Στις εβδομάδες που ακολούθησαν, μιλήσαμε, ξαναμιλήσαμε, ανταλλάξαμε email, και τα λέγαμε σταθερά στο msn. Εκτός από εκείνη την αίσθηση που έχεις όταν καταφέρνεις να γνωρίσεις έναν φυσιολογικό άνθρωπο από το internet και να μιλήσεις (αν δεν σας έχει συμβεί, σας το εύχομαι γιατί είναι μεγάλη χαρά να νιώθεις συνδεδεμένος με αυτόν τον τρόπο) στην περίπτωσή μας προστέθηκε extra περιέργεια αφού συνειδητοποιήσαμε ότι μέναμε και στην ίδια γειτονιά.
Από τότε μέχρι τώρα, γνωριστήκαμε, βγήκαμε, παίξαμε επιτραπέζια και όλα τα άλλα που κάνεις όταν συναναστρέφεσαι πρώτη φορά έναν άνθρωπο. Χοροπηδάω από τη χαρά μου γιατί είναι πραγματικά πολύ σούπερ τύπος (τρελή ογδονταρία έκφραση;)!
Είναι έξυπνος, ευαίσθητος, λογικός, ενδιαφέρων και άλλα πολλά επίθετα όπως: περίεργος, κοινωνικά απροσάρμοστος, επίμονος και sore loser. Το ποστ αυτό είναι αφιερωμένο σ' εκείνον, λίγο για να του σπάσω τα νεύρα (σαν ακοινώνητος, εκνευρίζεται λιγάκι με κάτι τέτοια) αλλά και για να τον ευχαριστήσω για την παρέα του.
Σήμερα, μετά από τόσους μήνες, δεήθηκε να μου αποκαλύψει το blog του, και στα 14 κείμενά του είδα άλλη μια πλευρά του. Θα βρείτε το blog του εδώ:
http://fed-n-hungry.blogspot.com/
Ξεκινήστε από το πρώτο κειμενάκι. Αξίζει.
Φιλάκια Βεεμώθ. Ντόμο αριγκάτο γκοζάιμασιτα!
Ομολογώ ότι είναι μια διαδικασία που μοιάζει λίγο με αυτήν που ακολουθώ όταν έχω νεύρα και κατάθλιψη όταν έχω περίοδο, δηλαδή: ανοίγω την ντουλάπα και βγάζω ένα παντελόνι που έχω εδώ και πολλάααααα χρόνια, και το δοκιμάζω για να επιβεβαιώσω ότι δεν μου κάνει για να νιώσω χειρότερα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή το πεδίο επέμενε να εμφανίζεται κενό. Εκείνη τη νύχτα όμως μου έβγαλε έναν χρήστη! Μέσ' στην τρελή χαρά (σαν να είχα χάσει 10 κιλά) έστειλα ένα μήνυμα εκτίμησης και αναγνώρισης.
Στις εβδομάδες που ακολούθησαν, μιλήσαμε, ξαναμιλήσαμε, ανταλλάξαμε email, και τα λέγαμε σταθερά στο msn. Εκτός από εκείνη την αίσθηση που έχεις όταν καταφέρνεις να γνωρίσεις έναν φυσιολογικό άνθρωπο από το internet και να μιλήσεις (αν δεν σας έχει συμβεί, σας το εύχομαι γιατί είναι μεγάλη χαρά να νιώθεις συνδεδεμένος με αυτόν τον τρόπο) στην περίπτωσή μας προστέθηκε extra περιέργεια αφού συνειδητοποιήσαμε ότι μέναμε και στην ίδια γειτονιά.
Από τότε μέχρι τώρα, γνωριστήκαμε, βγήκαμε, παίξαμε επιτραπέζια και όλα τα άλλα που κάνεις όταν συναναστρέφεσαι πρώτη φορά έναν άνθρωπο. Χοροπηδάω από τη χαρά μου γιατί είναι πραγματικά πολύ σούπερ τύπος (τρελή ογδονταρία έκφραση;)!
Είναι έξυπνος, ευαίσθητος, λογικός, ενδιαφέρων και άλλα πολλά επίθετα όπως: περίεργος, κοινωνικά απροσάρμοστος, επίμονος και sore loser. Το ποστ αυτό είναι αφιερωμένο σ' εκείνον, λίγο για να του σπάσω τα νεύρα (σαν ακοινώνητος, εκνευρίζεται λιγάκι με κάτι τέτοια) αλλά και για να τον ευχαριστήσω για την παρέα του.
Σήμερα, μετά από τόσους μήνες, δεήθηκε να μου αποκαλύψει το blog του, και στα 14 κείμενά του είδα άλλη μια πλευρά του. Θα βρείτε το blog του εδώ:
http://fed-n-hungry.blogspot.com/
Ξεκινήστε από το πρώτο κειμενάκι. Αξίζει.
Φιλάκια Βεεμώθ. Ντόμο αριγκάτο γκοζάιμασιτα!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
