Εγκεφαλικό

Διάβασα κάπου ότι αν νομίζεις ότι κάποιος έχει πάθει εγκεφαλικό, πρέπει να του ζητήσεις να σηκώσει τα χέρια του στο ύψος των ώμων (τύπου ζόμπι) και να χαμογελάσει. Υποτίθεται ότι μόλις έχεις πάθει εγκεφαλικό δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Μπορεί να είναι κοτσάνα. Πρέπει να ρωτήσω τη γιατρό μου. Μέχρι τότε, πιάνω τον εαυτό μου να το κάνω αρκετές φορές την εβδομάδα. Ψυχαναγκαστική ΚΑΙ υποχονδρική λοιπόν; Δεν ξέρω. Κάποια πράγματα που κάνω μου φαίνονται ύποπτα...

Καμιά φορά, εκεί που περπατάω, ξαφνικά νομίζω ότι μπορεί να ξεχάσω να περπατάω. Και καθώς αυτό με αγχώνει γιατί νομίζω ότι μπορεί να πέσω, κάνω στάση και το σκέφτομαι λιγάκι: "αριστερό, δεξί, αριστερό..." Οκ. Συνεχίζω μετά. Αλλά είναι πολύ περίεργο τη στιγμή που συμβαίνει.

Νομίζω ότι έχει να κάνει με το πόσο σκέφτομαι αυτό που κάνω. Δηλαδή, άμα σκέφτομαι άλλα πράγματα και περπατάω, όλα εντάξει. Άμα συγκεντρωθώ στα πόδια μου ή στο πώς περπατάω... συμβαίνει το προαναφερόμενο. Οπότε σ' εκείνη τη φάση, μετά τη στάση, προσπαθώ να πείσω τον εγκέφαλό μου να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο εκτός από τα πόδια μου. Η σκέψη που με φρικάρει εκείνη τη στιγμή είναι να μη μου συμβεί καμιά φορά με την ανάσα ή τον χτύπο της καρδιάς μου. xD

Επίσης περνάω αρκετή ώρα τη νύχτα στο κρεββάτι, παρακολουθώντας το δέρμα των χεριών μου. Τις μικρές ενώσεις και τις κυψελίτσες που φαίνονται και πόσο διαφορετικά δείχνουν αν έχω μόλις βάλει κρέμα χεριών. Το καλύτερο είναι άμα έχω χτυπήσει πουθενά και έχω μελανιά ή πληγή-κακαδάκι. Πσσςςς! Ώρες χαζέματος!

Μετά, είναι η μνήμη... Αυτό το πράγμα δηλαδή είναι μεγάλη πληγή. Το ότι δεν θυμάμαι τίποτα. Σουρωτήρι! Οι μνήμες που είναι πρόχειρες για ανάσυρση είναι όλο κάτι άχρηστα του τύπου "σε ποιά υπόθεση η Jenifer Walters aka She-Hulk έχει δίκη με τον Spiderman", "πώς μυρίζει το δεύτερο βιβλίο Dirk Gently", "μμμμχμμχμμμμχμχχχχμμΜΜΜΜ*" (*μελωδία άσχετου κομματιού ή διαφήμισης των 80s)... Κάτι τέτοια. Τα υπόλοιπα εξατμίζονται. Ονόματα, αριθμοί, ημερομηνίες... Όλα.

Μήπως το έχω πάθει ήδη;