wtf?

Σκεφτόμουνα πάλι. Είναι λίγο δύσκολο να πω από πού ξεκινάει η σκέψη. Το αυγό ή η κότα kind of thing...

Γιατί να είναι τόσο δύσκολο και τόσο επίπονο να αποκαλύψουμε τους εαυτούς μας; Μπα. Μαλακία ακούγεται αυτό. Μάλλον... Όχι. Δεν ξέρω πως να το πω. Κοτσάνα που δεν πρόσεχα στα μαθήματα. Μπορεί να είχα μάθει πως να γράφω και να βγάζω νόημα. Μπορεί να είχα μάθει κι άλλα χρήσιμα πράγματα come to think of it.

Άσε που σε φάσεις αρχίζω και σκέφτομαι στα αγγλικά. Άλλο και τούτο... Μπερδεύεσαι. Ξαφνικά ακούς κάτι ξενόγλωσσα και νομίζεις ότι βλέπεις ταινία χωρίς υπότιτλους. Πολύ αποσυντονιστική η κατάσταση.

Α. Το θέμα μου. Τι ήταν το θέμα μου; Ναι. Σωστά. Το 'γιατί;'.

Αναρωτιόμουνα λοιπόν γιατί κανείς να γράφει σε ένα blog; Και μην ακούσω μαλακίες του τύπου "συνδέεσαι με τον κόσμο", "αίσθηση κοινότητας" και άλλα τέτοια. Ναρκισσιστικό είναι. Οκ; Κάπου μέσα στο κεφάλι σου, άσχετοι, άγνωστοι άνθρωποι, ανοίγουν τον υπολογιστή τους και διαβάζουν τα όσα έγραψες -επειδή είχες άγχος και αϋπνία ή τα έξυνες στη δουλειά- και σκέφτονται "πωπωωω τι έξυπνος είναι!", "μα που το σκέφτηκε αυτό!", ή γελάνε ή σε θαυμάζουν ή σε βρίζουν.

Οκ. Εντελώς λογική ανάγκη. Να αισθανθείς ότι είσαι καλύτερος (από τους άλλους ή από το πόσο σκατά υποψιάζεσαι ότι είσαι). Αλλά μετά... μετά κάποιοι αισθάνονται την ανάγκη να δηλώσουν ότι αυτά που γράφουν "είναι ανούσια", "δεν έχουν σημασία" κ.ο.κ. και με ένα κλικ τα σβήνουν. Κι αυτό είναι ακόμα πιο ναρκισσιστικό από το να θες να αρέσεις - να είσαι αγαπητός - αστείος - πνευματώδης. Πάλι καλά που συχνά βρίσκεται κάποιος και σώζει κάποια κομμάτια.

Το θέμα μου... Πάλι έχασα το θέμα μου... Δεν θυμάμαι τι ήταν...

Γράφεις. Γράφω. Γράφουμε. Απλά για να γράψουμε. Εγώ δηλαδή, γιατί σίγουρα δεν γράφω για τους 0,00000000001 αναγνώστες μου. Κι αυτό καλύπτει κάποια διαννοητική ανάγκη. Κι όταν το κάνεις περνάς καλά. Και καμιά φορά, μπορεί να γίνει το απίστευτο και πραγματικά κάποιος να γελάσει με αυτό που έγραψες, ή να σκεφτεί λίγο παραπάνω, ή να του φτιάξεις τη μέρα, ή να του την χαλάσεις. Εσύ όμως έγραψες. Κι αυτό που είχες να πάρεις, το πήρες. Τελειώνει μόλις τελείωσες να πληκτρολογείς. Μετά όλο αυτό ανήκει κάπου αλλού. Όχι στη σελίδα. Σίγουρα όχι σε σένα.

Οπότε με ποιό δικαίωμα τα σβήνεις; Ε; Δεν είναι δικά σου. Δικά μου είναι. Δικά μας. Των αλλων.