Δεύτερο εγκεφαλικό

Διάβαζα ήρεμη κάποια παλιά κείμενα στο http://blog.dontkissthefrog.net και πέτυχα ένα για το γαμω-eject (http://blog.dontkissthefrog.net/2007/06/17/eject/). Ακολουθώ το link εδώ: http://dilated.weekendgeeks.gr/?p=230 διαβάζω το ωραιότατο κείμενο και μετά το μάτι μου πέφτει στο πρώτο σχόλιο...

Στην αρχή λέω... οκ. Πλάκα θα είναι. Ζεεεεεεεεενννννν, εισπνοήεκπνοήεισπνοήεκπνοή. Δεν μπορεί να είναι αληθινό. Και μετά μπήκα στο συνηθισμένο mode αντιμετώπισης των λαδέμπορων αυτών. Δεν φταίω. Είναι αντανακλαστικό.

Φαύλος κύκλος. Άλλη μια περίπτωση "αυγού-κότας". Το λοβοτομημένο κοινό ζητάει τις μασέλες των Scorpions και την κλαψομουνιά των Πυξλαξικοκατσιμιχαίων ή οι βαριεστημένοι και άχρηστοι διοργανωτές πάνε για τα εύκολα λεφτά;

Μετά τις εμπειρίες μου από τις εγχώριες 'διοργανώσεις' στράφηκα στον συναυλιακό τουρισμό. Για τα συγκροτήματα εκείνα που, όπως φαίνεται, δεν έχουμε δικαίωμα να χαρούμε εδώ.

Για να το σκεφτώ λίγο... Μούμπλεμούμπλε... Ναι. Εδώ τα εισητήρια είναι συνήθως ακριβά (ως πολύ ακριβά), ο χώρος είναι (9 στις 10) ΣΚΑΤΑ*, ο ήχος έχει ποιότητα mp3, τα συγκροτήματα είναι τα ίδια και τα ίδια, οι ίδιοι μαλάκες είναι απ' έξω και τα σπάνε, κάποιος θα κάνει κάποια χοντράδα, θα πρέπει να ξοδέψεις 4 ώρες στο μποτιλιάρισμα στο πήγαινε και το έλα, και, και, και... θα μπορούσα να συνεχίσω ώωωωρες έτσι.

*Σε σημείο που έχουμε καταλήξει να μην ζητάμε ούτε τα βασικά, όπως (έστω και σχετικά) καθαρές τουαλέτες (ή έστω και ένα φωτάκι στις χημικές για να βλέπεις την τρύπα), στοιχειώδη εξαερισμό, εύκολη πρόσβαση, αίσθηση ασφάλειας και άλλα τέτοια ασήμαντα. Μας αρκεί λοιπόν να βγει ο καλλιτέχνης και να τελειώσει η συναυλία χωρίς διακοπή. Αυτό είναι επιτυχία!

Αποφάσισα λοιπόν ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις, θα σταματήσω να πηγαίνω στις κουραδοδιοργανώσεις τους. Γιατί είναι ντροπή. Γιατί κάθε φορά που πληρώνω τα ευρουλάκια που μου ζητάει ο κάθε ένας για να κάνει την αρπαχτή του, νιώθω μια τεράστια αόρατη μούτζα να βγαίνει από τον ουρανό (η μοναδική σχέση μου με το θεϊο) και να με γεμίζει αηδία.

Περιγραφή από την καλύτερη διοργάνωση που έχω ζήσει θα ακολουθήσει. Τώρα δεν γίνεται. Πρέπει να δοκιμάσω το χαμόγελο και το σήκωμα των χεριών για να ηρεμήσω.